Wat een lang woord. Ik heb de vertaling moeten opzoeken want mijn iPhone staat in het Engels. Trouwens, ik vond “low power mode” toch net iets beter klinken.
Ik zet mijn smartphone vaak op deze stand na een tip van mijn broer. Die toestellen zuigen aan hun batterij en ik kom graag de dag comfortabel door. Je weet maar nooit wat je ‘s avonds te wachten staat (zoals in de film in het donker rijden en een platte band krijgen met een seriemoordenaar in de velden, weet je wel).
Ik wou dat ik mezelf eens in deze modus kon zetten, maar dat blijkt toch niet zo eenvoudig. Al doe ik best verwoede pogingen. We begonnen mijn verlof (mijn want de husband is al terug aan het werk) met een dagje koffers maken. Op zondag staken we het Kanaal over richting Engeland om er net geen twee weken van roadtrip te doen. Zoals dat wel vaker gaat, duurde het toch een week eer ik het werk achter mij kon laten, maar blijkbaar is dat wel normaal. Vanaf week twee was ik volledig in vakantiesfeer. Uitgerust kon je mij na de vakantie moeilijk noemen. Het is pittig: op vakantie met een zorgenkindje. “A child with special needs”, zoals we dat enkele keren benoemden in Engeland. Niet alleen “special”, maar ook vermoeiend. Het is altijd opnieuw je kind proberen te lezen, situaties inschatten nog voor ze gebeuren, comfort bieden, en ga zo maar door. Zorg wordt in die drie weken verlof amper gedeeld en dan voel je pas aan hoe zwaar die wel is. Er zullen wel mensen opperen dat het met kindjes zonder die speciale noden ook wat is, maar dat valt helemaal niet te vergelijken.
Het hoofd zit dus wel goed want niet aan het werk. De batterijen zijn echter niet opgeladen en ik vraag me af of ze dat ooit zullen zijn. Ik hoor het mijn collega nog zeggen: “even de batterijen opladen en er dan weer invliegen.” Laat ons beginnen met stappen of fietsen, maar niet vliegen.
Als het kon, deed ik er nog een weekje vakantie bovenop. Ergens alleen op een bergtop of in de natuur. Om even te bekomen. Om de energiebesparingsmodus nog even aan te zetten. Om de batterijen volledig op te laden.
Hier geen zorgenkindje en ik vind het ook érg vermoeiend, maar het valt inderdaad niet te vergelijken. Ik kan me inbeelden dat het voor jou nog x een miljoen is. Vakantie nodig om van je vakantie te bekomen. Ik keek zelf op voorhand al meer uit naar de weken na onze gezamenlijke vakantie omdat het kind dan elke week een paar dagen uit logeren gaat en we dan echt eens wat meer rust hebben, ook al zijn we aan het werk. Mijn autistisch brein heeft ook echt die alleentijd nodig om op te laden.
Ik hoop dat je misschien toch ergens nog wat rustpuntjes kan vinden!
Ik kan me inderdaad voorstellen dat je dan na de vakantie nog extra vakantietijd nodig hebt. Hopelijk vind je toch een manier om nog wat op te laden.
Hier net als bij Irene geen zorgenkindje, maar ook ik vind de vakantie enorm vermoeiend. Dat de batterijen hier meer dan plat waren voor de vakantie begon hielp natuurlijk ook niet. Maar vakantie met kinderen, dat is eenvoudigweg niet opladen. Dus mocht het kunnen dan ga ik zo een week mee de natuur in. Hopelijk vind je op andere manieren wat rust en tijd om je batterijen op te laden. X